Ik vertrek vol goede moed naar tempel 6. Toch wordt vandaag een bijzondere dag, kan ik mij levendig herinneren. Ik heb gisterenavond aan “Neil” gevraagd om alvast te boeken bij een jeugdherberg nabij tempel 11. 15km, moet te doen zijn. Tempel 12 ligt nog eens 12km verder en 3x een hoogteverschil van 800m, dus dat doen we even niet.
De gastvrijheid en ossetai van de eilandbewoners is inderdaad legendarisch en hoe verder ik ga, met mijn GoogleMaps in de hand, hoe meer ik hun aandacht lijk te trekken.
Ze vragen me duidelijk naar welke tempel ik onderweg ben. Maar het is precies niet die naar waar ik wil gaan. En dan sturen ze me een andere richting uit of knikken juist bevestigend terwijl ze volgens mij een andere tempel vernoemen.
Je kan het misschien al raden. In de ene tempel zie ik bij de ingang dat ik er een heb overgeslagen en dus keer ik terug. Daarbij loop ik langs een drukke weg. Ter hoogte van een drankautomaat stopt een auto met piepende remmen. Ossetai!
Bestuurder stapt uit, steekt muntjes in de automaat en stopt me een flesje water toe. Er volgt een hele uitleg (in het Japans, wat dacht je?). Ik moest en zou de andere kant op moeten lopen. Ik loop hopeloos verkeerd. Vergeet ergens onderweg nog eens mijn stok en zie dat pas 2km verder. Keer terug… enfin…
Even voor sluitingstijd kom ik aan bij tempel 10. Aan de trappen staat een lege container die duidelijk gebruikt wordt als slaapplek. Ik begin aan de klim. Over de hele trap liggen Yens verspreid, je loopt er letterlijk over het geld! Magisch gevoel te weten dat hier niemand er aan zal komen.
Na mijn stempel te halen wordt de tempel meteen gesloten.
En nu nog naar mijn slaappek geraken. Ik haal opnieuw GoogleMaps boven en begin eraan. Een dame met hond vertrouwt het niet. De avond valt ook razendsnel hier. Het is 18u, eind mei en het schemert wanneer ik haar het telefoonnummer kan geven van mijn slaapplek. Bezorgd belt ze. Vervolgens laat ze hen aan het woord. “Gaat u even mee met deze dame, ze brengt u veilig tot bij ons”. Wel 4km loopt ze naast me. Terwijl de temperatuur stilaan onder de 30°C zakt. Verwonderd dat ik bij een bepaald kruispunt al op mijn GSM kan aflezen waar we heen gaan, voor ze haar twijfels weg heeft gedacht. Dan begint de hond duidelijk moeilijk te doen (langste wandeling ooit, ocharme). Er volgt nog een heel epistel waar ik niks van begrijp. Ik loop de richting uit die ze aangaf. En, dankzij GoogleMaps, kom ik aan.
Op dat moment staan er 30,4 km en 47243 stappen af te lezen op de smartphone. Ik kijk er met verstomming naar. Ik ben op, en nog maar net begonnen.
Die avond pak ik er de Shikoku-reisgids toch maar even bij. Dit is mijn 3de Japanreis en NOOIT ben ik zo verloren gelopen als vandaag! Dan besef ik: ik moet gewoon de aanduidingen volgen en die smartphone tot fototoestel herdopen.
Maar hey… Neen toch?!? Ik zit vlak bij Awagami. Dé Awagami factory!
Ok, alle gekheid op een stokje. Morgen, ter plaatse rust. Of toch op zijn minst een omtoer langs Awagami! Al is het direct wel een serieuze gok want het zet het doel meteen onder druk… tobben!
Voor wie Awagami niet kent: als je in Vlaanderen Japans papier wil kopen kom je al gauw bij Schleiper uit. Daar vind je 1 merk Japans papier: Awagami. Toen ik in 2016 naar Japan kwam om de roots van het inktschilderen op te zoeken, was het de plek die ik wilde bezoeken. Maar het lag ver van mijn andere pleisterplekken. Vandaar kwam ik toen in Echizen terecht.
27/5/2019. Eindelijk startte het grote avontuur. Vanaf nu geen vooraf geboekte slaapplekken meer. Als ik “Neil” (de Japanse ex-collega van een kennis) niet te pakken zou krijgen, geen idee hoe ik dan een slaapplek zou vastkrijgen. Spannend.
Op de rug 7kg. 1 set reservekleren, een slaapzak, een geleende Shikoku88 reisgids en een mobiele WIFI-antenne.
28/5/2023. Vreemd hoe vandaag beïnvloed is door toen.
Ooit had ik gezworen om NOOIT de 20km van Brussel te lopen. Dat kon wel eens mijn dood worden, zelfs stappend. Elk jaar kwam onze directeur weer vrijwilligers zoeken om mee te lopen voor het goede doel en elke keer zei ik neen.
Vandaag zal ik die 20km toch meestappen. Zonder voorbereiding. Wie had dat ooit gedacht LOL. In de rugzak deze keer vooral een hoop redenen om dat te doen.
de vele kankerdiagnoses in de omgeving die pijnlijk duidelijk maken hoe nu écht NU is en niet morgen of later.
het feit dat ik wat voorbereiding kon gebruiken. Door het bovenstaande besliste ik immers in te schrijven voor een expeditie in de bergen. Opnieuw, ver buiten de comfortzone.
en ja het is ook een beetje om te vieren. Want de afgelopen maanden viel ik bijna stil door een pijnlijke schouder.
Naast die redenen nog 2 flessen water. Want als er een ding is dat de tocht naar Shikoku mij geleerd heeft, dan is het wel het belang van drinken!
Back down memory-lane. 2019. Ik stap de touringbus op. Dankbaar dat vervoer zo minutieus geregeld wordt in Japan. Ik hoef niet te vrezen dat ik op de verkeerde bus zit of op de verkeerde plek ga afstappen. Dat wordt in deze setting goed gecontroleerd. En gezien de striemende regen is het fijn om zeker te zijn van het pad.
Ik word, volgens plan, gedropt aan een snelwegparking. Een henro (pelgrim) had die tip gedeeld. Hier moet ergens een doorgang zijn naar een pad.
Alle andere passagiers die hier afstapten zijn al lang overgeschakeld op hun auto als ik eindelijk een klein poortje vind. Het lijkt niet echt de bedoeling van het te gebruiken, maar het is niet op slot. Ik gebruik het dan maar.
Achter het poortje liggen graven. Maar graven met kruisen, zoals thuis. Nog nooit gezien hier. Blijkbaar liggen hier Duitse oorlogsgraven. Ik ben erdoor gepakt, de hemel blijft mee huilen. Ik stap door want ik kan nog altijd moeilijk inschatten hoe de dag gaat verlopen.
Tempel 1. Hier is het henro-winkeltje. Ik koop mij een henro-vestje, een wandelstok en een stempelboek. Het avontuur is echt begonnen!
De adressen van de tempels terugvinden in GoogleMaps is behoorlijk lastig, maar het is me toch wel handiger dan die papieren kaart. Zeker met regen. Ik zie, zoals aangekondigd, ook wel hoe goed de tocht is bewegwijzerd, maar ik hou het toch nog even op oude gewoontes. Mensen en veranderen hé, nooit gemakkelijk.
Het stopt gelukkig met regenen en ik geraak vlot tot bij de slaapplaats bij tempel 5. Ik word warm ontvangen en verblijf er samen met een paar Japanse pelgrims en 2 Denen. Ik krijg de vrouwenslaapzaal voor mij alleen. Bij het avondeten hoor ik over vuurvliegjesseizoen, maar op dit moment weegt de jetlag daarvoor nog te zwaar.
Ik geniet van de nachtrust.
Wanneer ik opsta zijn de Japanners al vertrokken. Samen met de Denen zitten we aan het ontbijt. Onze gastvrouw doet erg haar best om iets of wat Westers ontbijt te voorzien, zo lijkt het. Ik weet nog dat we kleurige jelly’s voorgeschoteld krijgen. LOL
Deze volgreeks over mijn reis van precies 4 jaar geleden krijgt een hedendaagse dimensie. Vandaag zag ik deze die de aankomst in Japan van toen perfect samenvat!
De jetlag bij aankomst in Osaka was geen verrassing. Alleen leek het even of die al een tijdje aan de gang was.
Ik had van thuis uit 1 overnachting zelf geboekt. Die voor de eerste nacht. De rest zou gaandeweg geboekt worden. Dat is een van de reiskeuzes die ik maakte. Te voet rondtrekken leek me voor mijn lichaam geen vanzelfsprekendheid. Meer nog, ik was er begin 2019 nog heilig van overtuigd dat ik wel eens neer zou kunnen vallen na 20km. Daardoor had ik jarenlang geweigerd om mee te stappen ten voordele van Vredeseilanden. Daar hangt trouwens een heel verhaal aan vast, maar dat volgt morgen misschien.
In elk geval, ik vond het beter om niet alle slaapplekken voor vertrek te boeken zodat ik kon beslissen tot waar ik zou gaan.
Gelukkig voor mij was Daphne met het idee gekomen om mij in contact te brengen met “Neil” een Japanse ex-collega van haar. Ik zou Neil dagelijks via Whatsapp vragen om een overnachting te boeken. Maar dus niet vandaag. Die overnachting had ik op deskundige wijze zelf geboekt via Booking. Peanuts.
Slaperig was ik van het vliegveld naar het centrum gegaan. Het was ochtend. Veel te vroeg om al een bed vast te krijgen, toch wilde ik graag even de rugzak parkeren.
Ik sta bij de ingang van het geboekte hotel in trekkerskleding en met rugzak. Ik moet even tegen de mensenstroom in. Zwart/donkerblauw maatpak, geblonken schoenen. Letterlijk en figuurlijk dus.
Waarom had ik er niet op gelet dat dit een zakelijk hotel was?
“Do you have a reservation please?”
Ja, voor gisteren blijkt dus.
Pofferdory dus hè. Dat werd een dubbel zo dure nacht.
En nog een paar uur rondslenteren voor ik mijn hoofd kan neerleggen.
Het meest magische moment wanneer je ziet hoe je door tijdszones reist.Een reistip van Paul Akers levert mij extra beenruimte op het vliegtuig!Je kent de chaos wel wanneer je het vliegtuig verlaat. 3 keer raden waar een Japanner zat!
Dat moment waarop je echt buiten je comfortzone stapt. 4 jaar geleden is het intussen. Moment suprême. Ik stap op een vliegtuig met minder dan ik ooit in een vliegtuig heb meegenomen. Ik heb zelfs veel minder mee dan dat ik ooit op weekend mee ben vertrokken.
Thuis heb ik de kids achtergelaten. Hun papa in Spanje, hun mama onderweg naar Japan. Maar op dat eigenste moment is het lastigste vooral dat 16-jarige kattenkindje van me, dat 5 dagen eerder nog bloed overgaf. “Als Cha sterft, zoek dan aub een zak en steek ze even in de diepvries voor me. Ik heb de onderste schuif speciaal leeggemaakt.” had ik mijn moeder opgedragen.
6 maanden eerder had de reis zowat onmogelijk geleken. Tot begin februari. Ik ging naar een training over de Harada-methode. Da’s een manier om doelen te stellen en (sneller) te halen. Ik ging daar eigenlijk mijn zakencijfer wat mee verbeteren. “Je neemt best een persoonlijk doel…”. Lap! Wat dan? Wat wil ik tegen mei realiseren? In mijn agenda begin juni stond dat gapende gat. Dat gat van die trektocht op Shikoku die onmogelijk was, dacht ik. 48u later was het doel gesteld: Shikoku88 tempel 24 halen. Te voet. En videoverslag uitbrengen om het thuisfront te informeren en anderen een reisgevoel te bezorgen.
En dat maakte dus dat ik 26/5/2019 op de luchthaven stond met een rugzak van 8kg inclusief slaapzak. Probeer daar maar eens mee te vertrekken deze zomer ;-) Dan ken je de uitdaging!
Tijdens de reis heb ik zoals ik me had voorgenomen een video-verslag gemaakt. Maar dat was behoorlijk platonisch LOL. Dit jaar neem ik me voor om jullie de komende dagen opnieuw mee op stap te nemen door Shikoku en de bijzondere verhalen van de voorbereiding en van onderweg.
Hopelijk vind jij het boeiend om mee te lezen!
PS: Je gaat het niet geloven, maar mijn kattenkindje is er nog steeds. Op 10/6/2023 zal ze 20 jaar bij ons zijn!
“Nu snap ik waarom K zo vaak een stuk huiswerk niet had gemaakt, mama!”
De ene denkt nu wellicht aan een moeilijke thuissituatie of niet beschikken over digitale tools, de échte reden is iets heel anders. Het is er eentje die in dit specifieke geval maar liefst 2 jaar onzichtbaar is gebleven. Tijd voor een blog dus!
We waren 31/8/2021. Mijn zoon zat druk te Whatsapp’en. “Oh yes! EINDELIJK! De klassenlijsten staan op smartschool!”. Gauw de tamtam verderzetten naar de andere vriendinnen en dan de kamer in. Even checken wie nu allemaal precies in zijn klas zal zitten in het 3de middelbaar.
Even later stond hij verbijsterd terug naast me: “Moet je nu wat weten?!?”.
Blijkbaar had K hem een privéberichtje gestuurd. “Weet jij waar ze allemaal hun uurrooster vinden? Ik zie dat niet.”. Dus werd er gebeld en bleek dat de vriendin in kwestie het gedeelte taken in de Smartschool-agenda niet kende. Terwijl ze, jawel, de afgelopen 2 jaar op dezelfde school had gezeten!
“Als die dat niet wist mama, dan kon die ook nooit alle taken maken hé, want een deel van ons huiswerk wordt digitaal doorgegeven”
Digitale vaardigheid bij kids is toch vanzelfsprekend?
“Ze zijn ermee geboren”. Op school gaan leerkrachten er van uit dat ze allemaal intuïtief mee zijn (wat vaker dan gedacht niet het geval is en ook buiten scholen hoor ik dagelijks “ik ben er niet mee geboren dus ik kan dat niet”).
Bovendien bij het ene gezin worden kids gewoon zo ver mogelijk van het internet af gehouden, terwijl sommige 5-jarigen al lopen dwepen met hun publieke TikTok account. Rare tijden en alles behalve evident als ouder. Eigenlijk weet je sowieso pas of je verkeerd koos als het te laat is en dan nog kan je je afvragen of het andere uiterste beter was.
K behoort al jaren tot de eerste categorie. Strikte limieten op gebruik van de PC en smartphone. Ze hangt wel eens vaker aan de lijn voor hulp met software voor school, maar dit gat in digitale kennis was ook ons compleet ontgaan.
De rol van de schoolagenda
Ooit de plek waar je ieder uur de taken voor school op een centrale plek noteerde, alles netjes op één enkele plaats.
Toen ik als trainer startte met lesgeven rond Outlook in bedrijven dan maakte ik de link met school. “Net zoals op school oppert timemanagement en de Getting Things Done methode van David Allen…”. Maar ik ben daarmee gestopt toen de dochter naar het middelbaar ging. Het klopte niet meer! Ze leren op school immers exact het omgekeerde: de ene taak in de papieren agenda en de andere op Smartschool op plek X en voor de andere leerkracht op Y en Z. Verplicht puzzelen en extra uitdaging op focus.
Kwestie van kinderen zo goed mogelijk voor te bereiden op een professionele carrière?!? Mocht er even bij verteld worden dat elk voor zich best kan centraliseren en misschien digitaal dan kan dat een geldig argument worden. Alleen nu denk ik dat onderwijs mag stoppen met klagen over hoe weinig focus leerlingen nog hebben én hen misschien wat bijbrengen op vlak van focus en timemanagement.
Maak van (digitale) zelfredzaamheid een prioriteit
Beloon diegenen die antwoorden zoeken en vinden online. Leer hen vooral ook dat antwoord te dubbelchecken. Laat er dit schooljaar ten minste voor elke leerling 1 leerkracht zijn die aanraadt om alle taken op 1 centrale plek te noteren en van daaruit ook te plannen. Misschien digitaal, dan ben je meteen zeker dat iedereen dat stuk agenda vindt.
Zelfredzaamheid en digitale vaardigheid lijkt me redelijk relevant om te kunnen spreken over inclusief onderwijs. En wie nu denkt “zo een drama voor 1 leerling die de agenda niet vond”, die nodig ik graag even uit. Kijk even verder.
April 2020 gaf ik vrijwillig een workshop Powerpoint aan een klas 10-jarigen. Hoe enthousiaster de ene werd hoe meer ik een meisje in haar kamer zag wegkwijnen. Ook zij mocht anders niet op de laptop en ze was bang, doodsbang om een verkeerde klik te doen.
Ik ben er zeker van dat als je een klas achter pakweg Excel of Powerpoint zet je snel zal merken dat er vele niveaus zijn, ook binnen de jeugd. Maar om dat als leerkracht te zien moet je zelf sterk genoeg staan.
Aandacht voor digitale vaardigheid is dringend nodig. Ik heb het niet over budget, echt over aandacht. Training ook. Dank om de boodschap mee te helpen verspreiden.
Sinds de lockdown is het pijnlijk duidelijk geworden: differentiatie is overroepen. Zwakke leerlingen krijgen te weinig ondersteuning. Over de leerlingen die zich intussen schoolmoe vervelen wordt nog minder gesproken. In dit artikel blik ik terug op de afgelopen periode met mijn dochter: 1 jaar huisonderwijs. Ik wil graag delen wat ik afgelopen tijd ontdekte.
In april 2020 begon het kwartje te vallen. “Da’s eigenlijk wel veel toffer zo, mama. Nu kan ik – in plaats van nog eens een extra set oefeningen op iets wat ik al ken – mezelf verdiepen in waar ik zin in heb.” Bij de eerste versoepelingen regelde ze een gitaar, die kapot bleek. Die wist ze te fixen door de snaar slim te herbruiken en vervolgens leerde ze een paar akkoorden. Dank u YouTube.
Dat was op zich al niet zo nieuw meer, we stonden al langer in contact met het CLB in verband met verveling in de klas, maar de leerijver buiten de schoolmuren, die was nog nooit zo zichtbaar geweest.
We verkenden de mogelijkheden om via de examencommissie het secundair af te werken. PRO:
– Werken op eigen tempo
– Verdiepen waar je dat zelf wil CONTRA:
– Opbouw in graden i.p.v. jaren, dus als je terug wil naar het reguliere systeem dan verlies je mogelijk een jaar terwijl je de leerstof van het volgende misschien ook al deels kent. Met andere woorden, de beslissing is ingrijpend
– Uitzoeken van wat te leren is (bleek achteraf minder uitdagend)
– Sociaal contact vraagt meer actieve aandacht (hobby’s en externe begeleiding in groep losten we dit preventief op)
We sprongen uiteidelijk toch. We zijn ook blij met het resultaat. Maar voor mij persoonlijk bracht het een verrassend zicht op een breder probleem:
Er is een gigantische kloof tussen hoe onze beide generaties kunnen leren. Niet iedereen maakt gebruik van de mogelijkheden, maar dat was vroeger ook al zo.
Mijn brede interesse kon ik in de 90’s enigzins botvieren in de Bib. Naar aanleiding van iets waarover ik hoorde bij kennissen of op TV ging ik grasduinen.. Maar vandaag merk ik hoe beperkt dat aanbod was ten opzichte van nu. Op school kreeg je tenminste nog eens wat nieuwe en totaal onbekende materie voor de kiezen. School was een bron van kennis.
Ik herinner me nog goed de laatste les Latijn. We speelden een quiz. “Welke stroming in de schilderkunst wordt gekenmerkt door puntjes?” Ik kon niet geloven dat er 13-jarigen waren die daarop het antwoord niet wisten. Toen bleek ook de leerkracht het pointillisme niet te kennen. Stomverbaasd. Ik was blijkbaar een buitenbeentje, nochtans zeker geen primus. Toch bleek het bewijs te zijn om definitief de “blokbeest”-stempel te krijgen.
Vandaag is het een heel ander verhaal. School is niet langer de grootste bron van kennis. Als je je dagen vult met het uitproberen van dingen die je ontdekte op Pinterest of TikTok en verder onderzocht via YouTube dan komt er op school wel al eens iets langs dat je al (deels) kent. Tuurlijk haal je dan met gemak bepaalde resultaten, ook al wordt kennis nog altijd niet cool gevonden en blijf je ook nu een buitenbeentje.
Het laatste oudercontact van mijn dochter was op dat vlak zeer herkenbaar. “Mevrouw,” zei de klastitularis, “ik maak me toch wel zorgen. M verstopt haar toetsen en rapporten voor de anderen, terwijl ze bij de top 3 zit.”
Dochter: “Als ze niet weten dat ik hoog scoor, moet ik geen fouten faken om normaal te zijn.”
De manier waarop scholieren omgaan met goede resultaten is niks veranderd.
Intussen gaat onze dochter dus al een jaar niet meer naar school en durf ik te stellen dat ik begin te begrijpen waarom school zoals het vandaag bestaat voor een intrinsiek gemotiveerd kind met een hoge nieuwsgierigheid niet kàn werken.
Er is een gigantisch verschil met de dochter van voor de lock-downs: “Ik heb geen zin”, “ik verveel mij”, “ik ga stoppen nu want als ik sneller klaar ben krijg ik nog wat van dezelfde oefeningen”.
Vandaag is dat anders.
Neem het vak aardrijkskunde, de culminatiehoogte. Dat was een uitdaging. “Volgens mij klopt die formule in het boek niet helemaal dus ik heb via Messenger hulp gevraagd aan Frank Deboosere. Komt wel in orde mama!”.
Neem natuurwetenschappen, het DNA. “Ik ga even ontspannen en knutselen”. Komt ze aanzetten met een maquette van DNA met parels. Even opgezocht hoe je zoiets maakt in YouTube “want ik moet dat kunnen zien om dat te begrijpen”.
Het DNA in parels… even niet studeren.
En nu komen de kunststoffen aan bod. “Ik ga bio-afbreekbare kunststof maken zodat ik dat begrijp”.
Dat er genoeg nieuwsgierigheid was werd al duidelijk in april 2020 aan de eettafel. “Zeg mama, da’s toch raar he dat er bij <br> geen <\br> nodig is?” U hoort het wellicht in Keulen donderen, beste lezer. Ik rook een stukje internet. “Ben jij nu HTML aan het leren programmeren?” “Ja, allez… dat is gewoon een appje om de basis te leren. Ben geen website aan het maken hoor, is gewoon tegen de verveling”.
U leest het goed de frustratie over de weinige uitdaging liep nog hoger op. Zo erg dat ze besloot om in juli en augustus de cursussen op eigen houtje af te werken want dat was achterstand waarvan sprake in alle media en die wilde ze niet. Half juli was alles af.
Het klassieke onderwijs bood nog slechts 1 garantie: die op complete verveling en demotivatie. Want dan werd ze verplicht in de pas te lopen. Dan moest het ieder uur wat anders zijn, dan kon ze nooit een dag lang uitdiepen of knutselend studeren.
Wij gingen dan ook op zoek naar een oplossing. Dat was een sprong over een hele brede kloof. Via de examencommissie werk je vak per vak af en graad per graad. In geval van onze dochter betekende het springen naar de derde graad secundair. Mocht het mislukken dan zou ze op school een jaar over moeten doen dat ze eigenlijk aan het overslaan was omwille van de verveling. Gelukkig bekrachtigde iemand uit het zorgteam:”Mevrouw, ik denk dat u de juiste beslissing nam”.
Zie ik dan structurele oplossingen?
Toegegeven, ik zou niet 1 oplossing weten die voor iedereen past hoor, binnen de huidige 4 schoolmuren. Al heb ik nu het gevoel dat het onderwijs in praktijk “inclusief voor niemand” werkt. Niet voor de sterke en niet voor de zwakkere en half voor de middenmoot. Gezien de lat steeds verder lijkt te zakken wordt de groep “sterkere leerlingen” die uit de boot valt als maar groter.
Dit jaar liet mij inzien dat we schools succes tot hiertoe afleiden uit punten en intelligentie terwijl we in het leven groeien door te vallen en op te staan.
Een ding wat ik graag zou zien stoppen is ouders de boodschap geven:”stop met hen extra materiaal aan te bieden in de vrije tijd, straks gaan ze zich vervelen”. In ons geval werd hen niks aangeboden, buiten dan toegang tot een hele grote bron aan informatie: het internet.
Wij daagden onze kids enkel uit in het kritisch links analyseren en het dubbelchecken van bronnen.
Sommige kinderen zijn kennissponzen, neem het van mij aan. Zij zijn een deel van de toekomst, de maatschappij heeft nood aan meer kennis en vaardigheden. Stop met hen te beknotten.
Wat als we motivatie en verantwoordelijkheidsgevoel (lees zelfsturing) zouden koppelen aan slagen op school?
Hoe meer verantwoordelijkheid ze tentoon spreiden hoe meer vrijheid ze krijgen. Hoe meer verantwoordelijkheid ze opnemen, hoe minder ze op school moeten zijn. Laat ze zich bewijzen met iets wat ze leuk vinden. Laat hen talenten versterken. Geef leerlingen de kans om uit te zoeken welke aspecten van de leerdoelen binnen hun hobby of talent vallen. Laat hen dat toepassen en uitleggen voor de klas.
Durf als leerkracht te tonen dat je niet alles weet, laat leerlingen toe om aanvullingen te maken. Laat hen hun standpunt onderbouwen met bronnen, evalueer eens klassikaal die bronnen.
Alles evolueert razendsnel, zorg ervoor dat leerlingen in staat zijn hun kennis en vaardigheden voortdurend bij te schaven, eerder dan van hen een huidige stand van zaken aan te leren als een wetmatigheid.
Hopelijk kan dit verhaal helpen om meer inzicht te krijgen in wat er nu beter kan binnen onderwijs. Dat beperkte digitale vaardigheid een nieuwe soort kansarmoede aan het worden is. Dat de digitale mogelijkheden een kans bieden voor individuele leertrajecten. Maar vooral dat alles aanwezig is om jongeren in staat te stellen te leren op eigen tempo en intussen hun zelfsturing te vergroten.
5 jaar is het intussen geleden dat ik vol spanning toeleefde naar 1/10/2016.
Het jaar ervoor stond ik op de rand van wat niet mooi was. “Mevrouw, U gaat morgen NIET terug werken. U gaat wat mij betreft morgen vooral terug naar de dokter” zei de controle-arts. Ik ben hem nog steeds dankbaar voor de wake-up call!
Er kwam een einde aan een giftige arbeidsrelatie en na 3 weken Japan besliste ik om te springen. 6 maanden sollicitatieverlof stelden mij in staat om op te starten als zelfstandige. Op vandaag mag ik terugkijken op een bijzondere tocht waar misschien ook jij binnenkort aan wil beginnen.
Ik deel graag een paar inzichten die ik zelf graag wat eerder had voorgeschoteld gekregen. Samen met wat atypische boekentips. Hier komen ze!
Mindset is alles
“Of je nu gelooft dat het kan of dat het niet kan, je hebt altijd gelijk!” Henri Ford
Als sinds 2004 was ik zelfstandige, maar dan ik bijberoep. Maar te bang voor falen. De afgelopen jaren heb ik gezien wie de ergste vijand is: mijn eigen mindset.
Boeken die hielpen hier verandering in te brengen?
The Big Leap, Gay Hendrix
Life is a Game, Jan Vermeiren
Ondernemen doe je met een plan
Zo vaak hoor en zie ik mensen die net als ik vastzitten in bijberoep. Ze leveren fantastisch werk, maar er is helemaal geen plan.
Zo las ik in volle lockdown: “Help! Ik ben net zelfstandige geworden en ben nu op zoek naar een manier om mijn diepvrieskoekjesdeeg te verzenden” …
Echt?!? Er is dus erger dan ikzelf was.
Wat mij hielp/helpt bij het plannen:
Vlaio – Startkompas onderdeel van Startersgids.
Let vooral op wat je moet vragen/verkopen om tot eenzelfde loon te komen als je als werknemer hebt. Da’s soms een instinker.
Wellicht het meest omstreden, maar geloof me vrij, voor mij een hele dankbare om mee aan de slag te gaan!
“Are you making a living or making a killing?”
Als je niet de juiste prijzen durft te vragen dan dreigt je zaak niet lang mee te gaan of ga je er zelf aan onderuit. Boeken waarvan ik vind dat iedere kandidaat ondernemer ze zou moeten gelezen hebben zijn:
Profit First – Belgische versie door Ilse Dieltjens Dit helpt enorm bij financiële planning op een heel toegankelijke en effectieve manier. Blij dat ik 5 jaar geleden Ilse’s eerste klant werd! Zonder haar had ik niet gestaan waar ik nu sta.
Happy Money – Ken Honda. Iedere transactie is geladen. Word je gelukkig van wat je doet dan voelt de beloning goed, doe je iets tegen je zin dan ervaar je de betaling misschien eerder als een schadevergoeding. Zelfs de meeste belastingen kan je positief laden, je kan immers enkel belastingen moeten betalen als je geld hebt verdiend.
The Soul of Money – Lynne Twist. Met dit boek ga je niet naar millionairs kijken maar naar de rol van geld in ons leven en specifiek binnen liefdadigheid. Als je hiermee klaar bent kijk je heel anders naar je uitgaven.
Intussen zijn we 6 maanden officieel in thuisonderwijs. Na de eerste lockdown leek springen van 3HuWe naar de derde graad HuWe via de Centrale Examencommissie de beste optie. Tijd voor een tussenstand.
We zitten aan de voorbereiding voor examen 4.
Examen 1: gedrag, verliep heel vlot ook al was het een video-examen waarvoor de woonkamer moest worden verbouwd tot Big Brother Room. Met glans geslaagd.
Examen 2: aardrijkskunde. De culminatiehoogte.
Ooit al van gehoord? Wij gaan ze nooit meer vergeten.
Gebuisd omdat ze de stand van de zon niet kon berekenen (“waarvoor ga ik dat ooit nodig hebben?”). Een buis zal door weinig ouders zo positief zijn onthaald als hier. Eindelijk eens kunnen vallen en weer opstaan.
Zal nog eens opnieuw moeten. We gaan als gezin dus ongetwijfeld nog een paar KurzGesagt-TV avondjes tegemoet met quantumfysica en zwarte gaten, ingeleid door de juf van dienst.
Examen 3: geschiedenis. Die vond eergisteren plaats, dus nog maximum 28 dagen wachten op resultaat. De tweede keer “fysiek” in Brussel. Nu gaf ze wel toe dat het toch spannender is wanneer je naar daar moet per trein. Ook omdat je dan je trots opzij moet durven schuiven om de weg te vragen in dat grote gebouw.
In elk geval, de aanloop naar het derde examen zat voor mij vol eye-openers.
“Mama, hoe zou jij het verband leggen tussen het imperialisme en onze maatschappij?”. Ze was de leerplannen ingedoken. Kwestie van zeker de juiste dingen te kennen.
Zou ze zo hebben leren analyseren en interpreteren als ze op school was gebleven? Een vaardigheid die haar in mijn ogen heel erg van pas gaat komen.
“Mama, mijn leven is al sowieso te kort. Ik wil…” (vul op dit moment aan met minstens 8 jobs waarvoor universitaire studies nodig zijn, op haar 60ste is ze denk ik klaar met studeren).
De manier waarop ze nu naar werk en studeren kijkt is compleet anders dan voor Corona. Toen ze school liep was kleuterjuf hét beroep. Sinds de lockdown-ontdekkingstocht begon werd het stilaan breder.
Eerst was er procureur. “Geen zorgen mama, ik zoek wel even wat ik daarvoor juist moet studeren”. Waarom die job? Omdat de politiek daar ook een beetje naar moest luisteren.
Een dikke maand later ging het van: “Oh mama, ik heb het gevonden! Neuro-psycho-immunologie“.
NVDR: sorry voor alle ingewikkelde termen in dit artikel. Neuro-psycho-immunologie is de wetenschap die het verband legt tussen ons fysieke brein, ons denken en onze weerstand. Ook ik heb het geleerd van een 14-jarige.
Sinds ze thuis is ontstond er ook meer ruimte voor dialoog en daarbij echt de diepte in gaan. (Op 8 maart, vrouwendag, vond ze het echt ongehoord dat ik zou werken. Dat zorgde voor een filosofisch momentje)
We hebben wel vaker gesprekken over rollenpatronen, maatschappij, mensenrechten (uiteraard ook kinderrechten – ik sluit niet uit dat ze de puberrechten ooit gaat schrijven). Vroeger was daar geen (mentale?) ruimte voor. Het is alsof ze tegen werd gehouden door “iets”.
De leeftijd op papier is stilaan een handicap aan het worden. Gisteren werd ik echt van mijn sokken geblazen. Er wordt gebroed op een plan. Met alles erop en eraan.
“Ik zoek een studenten-job als PA van een CEO. Dan kan ik zien wat ze belangrijk vinden wanneer ze mensen aanwerven en zien welke jobs interessant kunnen zijn. Dan kan ik deze zomer al eens een zomercursus volgen voor student-ondernemers. Zo kan ik aan mijn businessplan beginnen. Het loon van mijn studentenjob wordt mijn startkapitaal”.
Ik: ”Meestal worden jobstudenten niet ingehuurd als PA omdat er nogal gevoelige informatie wordt gedeeld in meetings en zo”.
Zij: “Daar maken ze toch een NDA voor mama?”.
NVDR: NDA = non-disclosure agreement, die term heeft ze mij niet geleerd maar ik kan je garanderen dat ze prima weet waarover het gaat.
Die cursus voor student-ondernemers heeft ze ook zelf opgezocht. Groot was de teleurstelling toen ik vroeg of je vanaf 16 al student-ondernemer kon worden. “Nog 2 jaar wachten…”
“Ik ga al eens aan mijn CV beginnen voor die studentenjob.”
Een van Milla’s argumenten om ons te overtuigen van thuisonderwijs was “Mama, op school leer ik zelfs niet hoe ik alleen de bus of de trein kan nemen. Hoe moet ik dan ooit zelf mijn weg vinden?” (lees er gerust tussen de lijnen het verband bij om je weg te vinden in het leven).
Daarin hebben we de afgelopen maanden inderdaad grote verandering gebracht.
Gelukkig hebben we er al vele jaren “loslaten” opzitten.
“Mama, de trein is gestopt tussen de velden en ze zeggen juist dat hij niet gaat stoppen waar ik normaal afstap. Wat moet ik doen?”
Dat was ook hier geen evident moment. Papa wilde ter hulp snellen. Hij sprong de auto in. Bij het station waar de trein later stil bleef staan werden de deuren om veiligheidsredenen niet geopend. Het had geen zin.
Die dag hebben we geleerd dat ze verdomd goed haar weg kan vinden. “En dat zelfs zonder 4G hé mama”.
In praktijk leren is zo waardevol.
Als je pubert is er maar 1 wet: “De voorgaande generaties moeten sceptisch worden bekeken en niet direct geloofd”. Op dat vlak loopt ze helemaal in de pas. Gelukkig hoeft ze van ouders en grootouders niks te veel aan te nemen. We hebben mensen gevonden waarmee het heel goed klikt voor haar. Het is mijn plicht te zeggen dat we het uiteraard niet helemaal eens zijn, anders zouden die mensen ook sceptisch benarderd moeten worden niet waar? ;-)
De ruimte hebben om te verkennen en te onderzoeken, dat verlangden we toch allemaal? En het is van onschatbare waarde. Iedere week weer duiken nieuwe pistes op, worden er nieuwe verbanden gelegd en kennis opgedaan.
Steeds vaker wordt er naar de toekomst gekeken na het diploma secundair…
Mogelijkheden zoeken en vinden. Tegen grenzen botsen en ze proberen verleggen.
Daarvoor alleen al, blij met onze keuze!
Hoe begin je daaraan?
**deze info heeft niet de pretentie volledig te zijn, het geeft je wel een aantal cruciale elementen mee die je in staat stellen je correct te informeren zonder alles zelf te moeten zoeken**
In Vlaanderen is er leerplicht. Als je kind niet is ingeschreven binnen een erkende school dan moet je aangifte doen van thuisonderwijs. De ouders moeten een schriftelijke verklaring van huisonderwijs met alle bijbehorende informatie indienen bij het Vlaams Ministerie van Onderwijs en Vorming. Dat moet ten laatste op de 3de dag van het schooljaar. Alleen in uitzonderlijke gevallen kan je later in een schooljaar nog kiezen voor huisonderwijs. Door de verklaring aanvaarden je ouders ook de inspectie op het huisonderwijs.
Je moet deelnemen aan de systematische contacten van het CLB (vroegere medisch onderzoek). Zo kan het CLB jouw groei, ontwikkeling en gezondheid opvolgen.
Qua materiaal wordt vaak Edulogos of Inzicht gebruikt i.k.v. thuisonderwijs in het secundair
eindtermen aftoetsen en documenteren welke informatie wordt doorgenomen
Ter info: het kinderrechtencommissariaat heeft sinds een paar jaar de discriminatie op het vlak van openbaar vervoer gestopt. Een abonnement op trein of bus wordt toegewezen op basis van leeftijd. Je kind kan dus goedkoop blijven reizen om sociaal contact te onderhouden.
Tip: kijk in een vorige blog (scroll helemaal onderaan) voor andere nuttige links hieromtrent
Zoals je in een vorig artikel hebt kunnen lezen was de eerste lockdown bij ons een startschot om over te schakelen op thuis onderwijs voor onze dochter. Onze zoon bleef in het regulier onderwijs. In dit artikel een aantal vaststellingen.
Sociaal contact?
Toen we voor het eerst spraken over thuis onderwijs in familiekring, werd vooral gewezen op het belang van sociaal contact. Dat was ook voor ons een groot vraagteken in het hele plan. Bij onze dochter zijn de nauwe contacten met vriendinnen zeker onderhouden en kon ze ook nieuwe contacten leggen met leeftijdsgenoten in eenzelfde situatie, al zijn die duidelijk oppervlakkiger. Tegelijk zijn er ook nieuwe vormen van contacten. De oude vrouwtjes die hulp nodig hebben om op de trein te geraken en spontaan hun levensverhaal met je delen bijvoorbeeld. Niet meteen wat je op school hoort, net iets meer uit het leven gegrepen.
Begeleiding
Ook dat was een punt van twijfel vorig jaar: kunnen we dit als gezin aan. 2 ouders die full-time werken, hoe kunnen we voor voldoende begeleiding zorgen? Die hebben we dan ook buitenshuis moeten zoeken.
Resultaat
Hoe zeker konden we zijn dat dit de juiste keuze was? Eigenlijk niet. De enige zekerheid die wij in de zomer van 2020 zagen was de demotivatie die zou volgen indien ze terug naar school zou moeten. Wat we nu zien is iets totaal anders. Ik zie terug de goesting in het leven en in de ontdekkingen! De motivatie om voluit te leven.
Even voor de duidelijkheid: dit traject is niet voor ieder kind de juiste oplossing.
Onze dochter was altijd al heel zelfstandig. Als kleuter eiste ze de keuken op om te bakken. Ze was 6 toen ze de eerste keer haar koeken zelf in de oven schoof.
Tijdens de eerste lockdown, ze was toen 14, begon ik pas te beseffen hoeveel ze daarop aan het inboeten was geweest. Ze begon na het schoolwerk opnieuw aan een ontdekkingstocht. Dambordtaart bakken, HTML programmeren, gitaar leren spelen – allemaal met YouTube.
Nu geeft ze alles grotendeels zelf vorm en kan ze zo diep graven op interessante thema’s als ze zelf wil. Dat maakt dat we niet altijd meer kiezen wat we kijken op TV. Ook wij leren dan bij, over quantumfysica bijvoorbeeld.
Al bij al zijn we blij over de voorbije tocht. Blij met onze keuze. Ook blij met het geslaagde examen gedrag en ja, zelfs met de buis op aardrijkskunde!
Reacties laden....
We gebruiken cookies voor de beste ervaring op deze site, het gebruik van de site wordt aanzien als goedkeuring.
